Karanlık..

Dün geçirdiğim en kötü Pazar'lardan biriydi..

Cumartesi günü gece yattıktan sonra epey bir süre uyuyamadım,hiç alakasız olarak aklımdan 99 depremi geçti,yakından yaşamış biri olarak kendi kendime ''ya kızım gecenin bi körü nerden gelir bu saçma sapan şeyler aklına'' dedim ve Deren'le ilgili dÜşüncelere dalarak uyudum..Ertesi gün de şok..kendimden korktum resmen..tarifi mümkün olmayan bir şekilde üzüldüm,onca insan,bir yandan bu denli bir soğuk,Allah'ım dedim yardım et herkese..

Eskişehir'deki öğrencilik yıllarıma rastlamıştı o felaket..ve beni evde tek yakalamıştı..Yaz okuluna kaldığım için tatilimi perişan etmiştim..ev arkadaşım 2 gün sonra gelecekti..zaten o günden sonra evde tek başıma mecbur olmadıkça kalamam,aşırı korkarım..o kadar enteresandır ki bu öykü..Üniversite yıllarını evde geçirenler bilir,tatilden dönüncebuzdolabı tamtakır olduğu için büyük market alışverişi yapılır eve,bizde kim giderse önce o yapardı,ya da ikimiz birlikte gidersek beraber yapardık..Migros'a kendim gitmiştim o gün,alışverişten ziyade dolaşmak maksatlı..Biraz gezdikten sonra birkaç torbayla dışarı attığımda kendimi ilk dikkatimi çeken gökyüzüydü..yahu dedim ne kalabalık,deli gibi yıldız var,hiç böylesini görmedim diye geçirdim içimden..Eve döndüğümde korktuğumu hatırlıyorum,resmen sebepsiz,belki okuyanlar diyecek ki sallama kızım..Ama beni tanıyanlar iyi bilir 6. hissim deli kuvvetlidir benim..Neyse..gece uyuduktan sonra tak diye uyandığımı hatırlıyorum,başucumdaki saate baktım,iki buçuk civarı..sonra korkudan kafamı gömdüm pikenin içine..ama ne mümkün bu sefer de sıcaktan uyuyamıyorum..onca debelenmenin ardından yatağımın hopladığını hatırlıyorum..ben hayatımda öyle bir korku yaşamadım desem...aklıma deprem gelmiyor,sanıyorum ki üç harfliler geldi ve beni sallıyorlar..içimden dua bile edemedim o anda korku ve paniğin verdiği titremeyle..tüm günün verdiği kasvet de vardı zaten.......neyse..çılgın gibi sallandıktan,daha doğrusu hopladıktan sonra inanılmaz bir gürültüyle son bulan titremenin ardından ışığı yakmak için düğmeye uzandığımda elektriklerin de kesildiğini görünce deliriyordum..çığlıklarla anladım deprem olduğunu..

Düşünsenize halimi,tek başıma,evde,elektrik de yok,telefonuma sarılıyorum sinyal yok.derken nasıl oldu anlamadım ama telefonum çaldı,babam..''Aslım iyi misin deprem oldu sakın korkma''diye bağırıyordu..iyi olduğumu haber verdikten sonra saatlerce telefonum çalışmadı..apartmanın önünde insanların arasında aptal aptal bakınarak bekledim..neyi bekliyorsam,çocuk aklı işte..bas git di mi....böyle işte benim deprem hikayem..ki ben hiçbir yara bere almadan atlattım..şu an Van'da kimbilir kaç kişi vardır kurtarılmayı bekleyen..kimbilir nasıldır caddeler,sokaklar,insanlar..kaç kişi evsiz barksız kalacak,kaç kişinin ocağı sönecek..Allah'ım sen bilirsin yine en doğrusunu,karşı gelmek gibi olmasın ama felaket üstüne felaket..Çok üzgünüm,insanları gördükçe orda olmak istiyorum,birinin bile yarasını sarsam,pansuman bile yapsam yetmez mi....Ne diyeyim bilmiyorum ki..ne denir..Allah'ım yardım et...
..............................................................................................................................................................